zaterdag 23 november 2013

Rapen gaar

Gisteren gingen, toen ik bijna thuis was van het werk, de knippers niet meer aan en omdat ik het racekapje erop heb kon ik ook lastig een hand uitsteken bij het afslaan. Dus het laatste stukje soms met samengeknepen billen de hoek om, in de hoop dat achterliggers me zouden mishouden. Och, geen echt risico, ik spiegel goed en het was om die tijd al niet druk meer maar je weet nooit. Dus gisteravond de accu's  aan de lader, ik heb een zelf geknutselde accu. Samengesteld uit 6 C batterijen, (wat het voordeel biedt dat je iedere cel apart kunt opladen en een mindere broeder kunt vervangen door een die dichter bij het gemiddelde van de cellen zit) in een stuk geprepareerd afvoerbuis, en daaraan heb ik zo'n onhandige tulpstekker gezet zoals ook ooit aan de originele loodaccu van VM zat.
Nooit begrepen waarom het mannetjesdeel van de connector aan de accu zat, want daardoor hingen de onder spanning staande delen eigenlijk open en bloot op het moment dat je met de accu op pad was om op te laden of om te wisselen, en als dat stekkertje dan tegen een aluminium framebuis, of in een plasje water komt te hangen, niet ongewoon onderin een Quest die in weer en wind bij nacht en ontij word gebruikt, dan waren de rapen gaar. Maar daar heb ik gelukkig nooit last van gehad, wan ik had wat extra isolatietape rond dat stekkertje geplakt zodat ik niet al te snel kortsluiting veroorzaakte. Maar vanmorgen in het duister, net na het aansluiten van de accu op de boordelectronica ging er iets mis. Ik testte de verlichting en dat werkte prima, toen ik iets hoorde vallen. Ik dacht dat er iets mis ging en keek direct onder de zitting en jawel, wat knetterende vlammetjes aan het snoertje van de accu, die op de bodem was gevallen. Ik maak de accu normaal gesproken vast met wat klittenband aan de framebuis onder de stoel maar dat band was doorgesmolten, vandaar. Ik heb het snel losgetrokken maar daarbij brandde ik wel mijn vingers, want er was kortsluiting ontstaan en van het rode draadje was de mantel helemaal weggesmolten en kleefde deels aan mijn vingers. Snel de accu eruit en opengemaakt, de batterijen zelf zagen er nog aardig uit, misschien zijn die niet naar de filistijnen, even afwachten. En ik hoop dat de rest van de Quest bedrading nog okee is, kon ik niet zien vanmorgen.Er zit een zekering tussen, maar ja, die constructie dateert ook uit 2003, het bouwjaar van mijn Quest. Maar mijn ww rit ging niet door, ondanks dat ik zat reserveaccu's heb, van de standaard oude loodversie tot de B&M maar alles is zo goed als leeg, en zonder stroom geen fietstocht op dit uur. Helaas, dan maar met het OV. Dit weekend maar es goede connectors aan de accu en aan de fiets solderen om dit in de toekomst te voorkomen. Enige verwarming zo in de vroege ochtend is welkom, een fik in de fiets niet!

donderdag 14 november 2013

Gastvrijheid

Vanmorgen was het bereiken van mijn werkplek een waar drama. Nog in het pikkedonker kreeg ik halverwege mijn rit panne.Midden in Overschie. Het begon met lastig schakelen aan de voorkant en steeds vreemde bijgeluiden. Op een gegeven moment sloegen mijn pedalen vast en wilden ze geen kant meer op. Ik de fiets aan de kant gezet, zaklamp erbij, trainingsjack aan, ook nog een windjack aan want er stond een gemeen windje,zeker als je bezweet bent. Bleh, het leek of de ketting eraf lag. Raar, ik heb allerlei constructies bedacht(zie foto's uit de oude doos) zodat me dat nauwelijks meer kon overkomen maar dus toch. Ik heb even een plekje gezocht waar wat meer luwte was want ik wilde niet in de volle wind sleutelen. Ergens om een hoekje voor een garage, de fiets half op z'n kant tegen een muurtje met een stuk zacht materiaal ertussen tegen het beschadigen (handig, zo'n stuk Questvloerbedekking). De schuimkap, die ik daar vroeger voor gebruikte, heb ik niet meer mee sinds de intrede van het racekaptijdperk. Na wat klooien bleek de oorzaak van het euvel: de veer die de ketting via de kettingspanner strak houdt was van de spanner afgeschoten. Dat was al eens eerder gebeurd en toen heb ik de veer met een pijpje verleng maar dat was verdwenen. Dus de ketting hing slap. Dat verklaart dan ook de rare bijgeluiden. Ik heb nog even geprobeerd de zaak provisorisch te repareren maar dat ging te lang duren, en te donker en te koud zo op straat.


Terwijl was er iemand die daar woont naar buiten gekomen en bood me een stalling aan als ik die nodig had. Verrast door zoveel gastvrijheid reageerde ik niet meteen. "Ik kan je ook nog een elektrische fiets aanbieden, dan kun je verder'. Ik gaf aan dat ik het een heel tof aanbod vond maar dat ik niet op zo'n tocht gekleed was. Ik had een joggingbroek aan, lekker voor in een VM met kap maar niet op de wind. Ow, gaf deze vriendelijke heer aan, ik heb nog wel een warme motorjas ook. Overweldigd door zoveel vertrouwen in iemand die je voor het eerst tegenkomt stamelde ik dat ik het echt heel aardig vond, maar dat een goede vriend een paar honderd meter terug woonde en dat ik die wilde bellen om me een auto te lenen (hij heeft er meerdere) of effe ergens af te zetten ofzo. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas was m'n maatje al naar z'n werk maar hij was z'n mobiel vergeten en die werd opgenomen door zijn ega. Die wilde me best even op het station afzetten dus dat werd de oplossing. Ik mocht m'n VM bij de weldoener stallen en 'als ik terugkwam om de fiets te repareren had 'ie ook nog volop gereedschap dus dat kwam ook wel goed'. Waar maak je dat nog mee. Dus hup alle spullen in de VM (wel de droge kantoorkleding mee) en deze bij de allervriendelijkste meneer voor de deur gestald. Hij had me niet goed begrepen of ik had het niet duidelijk gezegd dus hij reed zijn auto voor om me weg te brengen. Ik vond het haast genant om niet op het aanbod in te gaan, temeer daar hij een mooie nieuwe Opel GT voorreed. 'Ja, dan moet je het zelf maar weten.'

Ik liep naar m'n andere redder en die zette me op de metro in Schiebroek. Na een half uur was ik in den Haag en moest ik nog een half uur lopen. Normaal geen probleem maar inmiddels kwam de regen met bakken uit de hemel en ik liep daar op mijn fietsschoenen, gelukkig goed genoeg om normaal mee te kunnen lopen (zie vorige post). Maar al na 5 minuten zag ik eruit als een verzopen kat en liep ik te soppen, en zo kwam ik op mijn werk binnenstrompelen, 5 kwartier later dan normaal. Maar even aan de koffie, omkleden en de natte spullen op de verwarming en het leed was geleden. Vanavond ben ik met het OV thuisgekomen. Morgen dan maar met de auto. Nu alleen nog 'groot' vervoer zien te regelen zodat ik de Quest dit weekend op kan halen en thuis weer in orde kan maken voor het volgende avontuur. Of me daar af laten zetten en ter plaatse repareren, dat is ook een optie. En natuurlijk een paar dozen bonbons uit gaan delen. Fantastisch dat er nog zulke mensen zijn.

woensdag 13 november 2013

schoenplaatjes en slimme shifters

Met veel plezier gebruik ik nu al 2,5 jaar de pedalen van Crankbrothers, de Eggbeaters, en de schoenplaatjes die daarbij geleverd worden lopen heel goed want ze vallen zover binnen de buitenzool dat ze de vloer of de straat niet raken als je loopt, ideaal als je bijvoorbeeld een zeurende vrouw hebt die zuiniger is op haar parket dan op haar relatie. En ze fietsen ook goed, ik heb ze toen genomen omdat ze je hiel wat meer vrijheid geven qua van links naar rechts vv bewegen dan de spd die ik toen had. Maar ze zijn van een minder hard materiaal en na die tijd en de kilometers, (zijn er hooguit 10.000 geweest) begonnen ze nu spontaan uit te klikken, vooral op hobbelige straatjes, en dat is soms pijnlijk want je been maakt dan een moment een ongecontroleerde beweging in dat vooronder, waar soms scherpe en harde delen geraakt kunnen worden. Kunnen, want gelukkig heb ik geen blessures opgelopen maar ik heb er nu mooie glimmende nieuwe plaatjes opgezet.


Je ziet dat de oude plaatjes ongeveer voor een derde weggesleten zijn, ik zou ze nog een keer kunnen gebruiken door ze om te draaien. Ik zag ze op internet voor 16 Euro bij Bikester.nl, en toen ik dat aan mijn lokale (race)fietsenmaker meldde wilde hij ze ook wel voor dat geld leveren, in plaats van de 25 euro waar hij eerst over begon. Ze glimmen mooi maar ik wil niet echt de goudprijs betalen.

Dan ben ik nog even aan het klussen gebleven want ik ergerde me al een tijdje aan de draaishifters in de Quest, die er standaard inzitten. Eerst heb ik nog een set nieuwe gekocht, maar dat verhielp de euvels niet. Het ene is dat ze niet zo licht gaan dat je ze soms met bezwete handen niet meer kunt schakelen en het ander euvel was dat de precisie heel erg te wensen over liet. Sommige velonauten dragen fietshandschoentjes om toch te kunnen schakelen bij bezwete toestanden. 
Vaak sloeg de derailleur precies dat kransje over wat ik nou juist in gedachten had om op te gaan fietsen, en daar baalde ik flink van, want dan ben je lekker in cadans en dan ga je opeens of te snel of te zwaar trappen en dan moet je steeds effe zoeken en de kabelspanning weer iets losser of strakker zetten en dat was ik zat. Nou zag ik van de zomer toen ik de Eurotoerders bezocht een van de Scandinaviërs en die had van die MTB shifters in zn fiets gezet, clickshifters of hoe ze ook mogen heten en ik ben een tijdje op zoek geweest naar die dingen, een paar keer op 2ehandsjes geboden op Marktplaats en toen zag ik het licht. Ik heb zelf een MTB waar ze opzitten. En dus heb ik ze vanmiddag omgewisseld. Gelijk met de schoenplaatjes een extra versnellingskabel meegenomen. De rechtse draaishifter op de MTB, die ik zelden meer gebruik, en waarop ik zeker nooit zo hard zal zweten dat ik de draaiknop niet meer rond krijg, en de clickshifter in de Quest. Na een kort proefritje (met verkeerde schoenen aan, vandaar kort) weet ik het zeker. Dit schakelt, hoe bezweten je ook bent, en over de precisie, dat leek al veelbelovend, daar ben ik binnenkort achter als ik ze een paar keer ww heb gebruikt.

Het vervolg op de Lexan oorgaten afdichting hou je nog even tegoed, ik heb ze nu provisorisch in de kap geplakt met Ducttape en ga waarschijnlijk dit weekend verder experimenteren met lijm en geleiders. Zie hiervoor de eerdere 2 posts incl de commentaren. 

maandag 11 november 2013

Oren open deel II

Ik heb er vandaag direct maar een testdag van gemaakt. Tests geslaagd, oplossing kan nog veel beter.
Er stond vanmorgen weinig wind en toen heb ik met beide oren open gereden. Vanmiddag was er meer wind en toen heb ik er 1 dicht gehouden, die slechts in zeer geringe mate besloeg en goed doorzichtig bleef. En minder tocht, heerlijk. Vanmorgen was er ook wat mist en toen was op een gegeven moment de hele voorruit beslagen dus toen heb ik wel alles open gehad. Maar de voordelen zijn evident, de koude tocht is te regelen en de beluchting tegen de condens ook. Helaas heb ik (gelukkig) geen regen gehad maar ik miet zeggen dat ik vorige week met open oren een stortbui heb getrotseerd, en er kwam door de oorgaten nauwelijks iets binnen, voornamelijk onder het vizier door. Wat fijn is is dat je als je behoefte hebt aan frisse lucht, of juist niet, het grotendeels regelbaar is. Ik ben content. (bijna) want:

 4 punten ter verbetering:

1 ik heb de geleidingen te kort gehouden en nu kan de ruit maar een stukje open
2 de sluitvelcro zit precies op mijn ooghoogte en neemt in bepaalde geopende stand wat zicht weg dus als je zelf deze constructie zou maken raad ik aan even in de VM te stappen, kap erop en dan kijken of je de sluiting boven of onder gaat doen
3 de lijm is inderdaad but, de ene kant lag er na 33 km af, de ander na 55.
4 ik had de ruitjes wat afgerond en dat is goed, dan glijden ze wat makkelijker maar als je ze te mooi rond wil maken zodat de vorm parallel aan het gat loopt dan zit er maar een klein stukje van het ruitje in de geleider en als je 'm dan iets verder opendoet dan de helft is er een kans dat íe al uit de geleiders valt (weliswaar naar binnen maar het is wel lastig). Dus ik ga langere geleiders maken en betere lijm gebruiken en omdat ik nu door mijn Lexan heen ben ga ik denk ik toch 1 mm kopen, dat is wat robuuster. Dan worden de ruitjes wat minder rond en de sluiting zet ik bovenin, want ik zit redelijk laag in de fiets.

Duurt even want ik moet eerst Lexan of iets anders doorzichtigs scoren.

Ik houd U op de hoogte

zondag 10 november 2013

Regelbare afsluiting oorgaten racekap

Omdat het steeds kouder wordt heb ik, ook geïnspireerd door de post van Marcel, de schaar en wat restjes Lexan, wat over was van het maken van een minivizier, geleverd door VMO, ter hand genomen om de oorgaten tochtvrij te maken. Het is best lekker fris en voorkomt beslagen ramen, maar af en toe, wanneer er een kouwe zijwind staat bijvoorbeeld, is het prettig een mogelijkheid te hebben om te kiezen tussen wel of niet open, en nog beter, om dat eventueel al rijdende te kunnen regelen. Dus een vaste oplossing viel daarmee af en ik heb wat verzonnen om de ramen open te kunnen schuiven en ze desgewenst dicht vast te kunnen zetten met klittenband. Ik heb boven en onder ieder gat een glijconstructie gemaakt van twee smalle strookjes Lexan, een van 1 cm en 1 van 2 cm breed en die met secondelijm op elkaar en aan de kap geplakt,  als in bijgaande schematische weergave. Gearceerd een doorsnede van de kap, rood zijn de smalle strips, oranje de bredere, blauw de ruit zelf. De ruit kan dus in deze geleiders naar achter en naar voor bewegen. Aan de ruitjes heb ik een stukje klittenband gemaakt door een gleufje in de ruit te maken met een perforator en daar een strookje zelfklevend klittenband half doorheen te halen en dan dubbel te vouwen zodat het aan mekaar plakt. Zie de foto's. De keuze voor de secondelijm is niet de meest gelukkige, want dit heeft niet heel erg goed geplakt, maar het zit voorlopig. Ik ga daar nog wat anders voor kopen. Ik ben benieuwd, voor morgen geven ze regen en wind op dus kan ik de ramen mooi uitproberen, en als het blijkt niks te zijn kan ik ze er altijd nog uithalen en rij ik net zo open als vanmorgen. Overigens wil ik ook nog een deflector fabrieken maar dat komt een volgende keer.